Prof. dr hab. inż. Zbigniew GREGOROWICZ
(1924 - 1999)
Prof. dr hab. inż. Zbigniew Gregorowicz urodził się 4.01.1924r. w Makowie Mazowieckim. Okres szkolny spędził na Kresach Wschodnich, a maturę zdawał w Gimnazjum Władysława IV wWarszawie. Okupację spędził w Warszawie, w szeregach Armii Krajowej, brał udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca drużyny. W roku 1945 rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, które ukończył w roku 1950. W roku 1959 uzyskał stopień drnauk chemicznych, w 1961 stopień dr hab., od roku 1961 był docentem w Politechnice Śląskiej. W roku 1968 uzyskał tytuł prof. nadzw., a w roku 1974 profesora zwyczajnego.
Od roku 1948, równolegle ze studiami, był asystentem prof. dr Wiktora Jakóba w Katedrze Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej, a w latach 1949-1952 pracował równocześnie wTechnikum Chemicznym w Gliwicach, w latach 1952-1969 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Katowicach.
W roku 1960 objął funkcję kierownika Katedry Chemii Sanitarnej na Wydziale Inżynierii Sanitarnej którą kierował do roku 1969. W latach 1964-1966 był prodziekanem, a w latach 1966-1969 dziekanem tego Wydziału. W roku 1969 organizował Katedrę a następnie Instytut Chemii Analitycznej i Ogólnej na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, przekształcony ponownie w Katedrę, którą kierował do roku 1994. Był również przez wiele lat kierownikiem Zakładu Chemii Analitycznej na Wydziale Mat-Fiz-Chemii WSP w Katowicach.
Prowadził wykłady z chemii ogólnej, analitycznej i analizy instrumentalnej dla studentów Wydziałów: Chemicznego, Inżynierii Sanitarnej, Budownictwa i Górniczego Politechniki Śląskiej, oraz dla studentów WSP w Katowicach.
Profesor prowadził liczny zespół doktorancko-habilitacyjny (w latach 1960-1970 uczestniczyło około 100 osób), złożony z pracowników wyższych uczelni, instytutów branżowych i przemysłu. Wypromował 34 doktorów, był opiekunem 10 habilitacji, a 9-ciu jego współpracowników uzyskało tytuł lub stanowisko profesora.
Tematyka prac naukowo-badawczych Profesora obejmowała:
-badania nad nowymi zastosowaniami wskaźników redox i nad nowymi odczynnikami do analizy śladowej,
-badania nad pierwiastkami rzadkimi w kopalinach i surowcach mineralnych,
-prace dotyczące kontroli procesów technologicznych.
Problematyka badawcza była ściśle powiązana ze współpracą z przemysłem, szczególnie z PPH "POCH" w Gliwicach i z Fabryką Farb i Lakierów w Cieszynie.
Jako visiting profesor był zapraszany do uczelni w Anglii, Szwajcarii, Niemiec, Kanady, Czechosłowacji, Węgier i Związku Radzieckiego.
Był członkiem rad naukowych w: Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, Instytucie Gazownictwa w Krakowie, Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, Instytucie Medycyny Pracy wSosnowcu, Instytucie Technologii Chemicznej Politechniki Rzeszowskiej i Instytucie Chemii WSP wOpolu. Był członkiem Komisji Metod Kinetycznych IUPAC, członkiem Komitetu Chemii Analitycznej, członkiem Komitetu Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN oraz Przewodniczącym Podkomisji Analizy Surowców Mineralnych PAN. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego, a w latach 1973 - 1980 przewodniczącym Zarządu Gliwickiego Oddziału PTCh. Był również członkiem Czechosłowackiego Towarzystwa Chemicznego.
W dorobku naukowym Profesora znajduje się ponad 300 publikacji, wygłosił ponad150 referatów i komunikatów w kraju i za granicą.
Profesor Zbigniew Gregorowicz przez wszystkie lata swego życia bardzo aktywnie działał na niwie społecznej. Działał w Związku Harcerstwa Polskiego, w Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Śląskiej, w Radzie Wojewódzkiej w Katowicach (jako wiceprzewodniczący Komisji Zdrowia i Ochrony Środowiska) w Radzie Miejskiej w Gliwicach. Profesor działał w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. W latach 1992 -95 był prezesem Okręgu Śląskiego i członkiem Zarządu Głównego. W latach 1995 - 97 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Kombatantów przy Wojewodzie Katowickim, a w roku 1999 był doradcą Ministra ds. Kombatantów.
W ostatnich 6-ciu latach swojego życia prowadził szeroką działalność wychowawczo - patriotyczną na terenie szkół, jednostek wojskowych, stowarzyszeń kombatanckich, w klubach w formie seminariów na temat najnowszej historii wojskowości, nie tylko w kraju ale również za granicą wkręgach polonijnych. Po przejściu na emeryturę wygłosił ponad 400 prelekcji na tematy historyczne, ze szczególnym uwzględnieniem aspektów niepodległościowych.
Za działalność naukową, dydaktyczną i rozwój kadry naukowej Profesor otrzymał 4 nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego oraz liczne nagrody Rektora Politechniki Śląskiej.
Za działalność społeczną otrzymał wysokie odznaczenia cywilne - Krzyż Oficerski i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał od Prezydenta RP na Wychodźstwie. W roku 1995 został członkiem Kapituły Orderu Św. Stanisława a następnie wicekanclerzem Kapituły Krajowej otrzymując kolejno ordery tego Stowarzyszenia - Komandorię I stopnia Orderu Św. Stanisława z Gwiazdą i Komandorię I Stopnia Orderu Św. Łazarza z Jerozolimy z Gwiazdą. Otrzymał również szereg odznaczeń wojskowych, z czego najważniejsze to: Srebrny Krzyż Virtuti Military, Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami oraz Krzyże Armii Krajowej, Partyzancki, Powstania Warszawskiego.
Profesor był człowiekiem niepospolitym i niezapomnianym, o wielkiej aktywności naukowej, dydaktycznej i popularyzatorskiej. Był wymagającym przełożonym a równocześnie serdecznym wkontaktach międzyludzkich. Na podkreślenie zasługuje ciepły i przyjacielski stosunek Profesora do studentów, co owocowało kontaktami, jakie utrzymywał z wieloma z nich do końca swego życia.
Był niestrudzonym i gorącym patriotą, reagował na wszystkie wydarzenia i przemiany dokonujące się w kraju, do końca życia był społecznikiem w najlepszym tego słowa znaczenia.
Profesor był wielkim autorytetem naukowym i człowiekiem wyjątkowym.
Irena Baranowska
