Prof. zw. Tadeusz HOBLER
(1899 - 1975)

Urodził się 16 maja 1899 r. w Samborze jako syn sędziego (w latach dwudziestych XX w. Sądu Najwyższego w Warszawie). Egzamin dojrzałości z wyróżnieniem zdał w 1917 r. we Lwowie, po czym wstąpił do legionów. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych wraz z brygadą gen. Hallera walczył w Korpusie polskim na Ukrainie, biorąc m.in. udział w bitwie pod Kaniowem. Internowany na Węgrzech i wcielony do armii austriackiej we Włoszech dostał się do niewoli, z której w formacji Armata Polacca in Italia poprzez Francję powrócił do Polski. Jako dowódca 1 batalionu 12 pułku artylerii ppanc. walczył z bolszewikami, a po zakończeniu tej kampanii został zdemobilizowany i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, które ukończył w rekordowo krótkim czasie, uzyskując z wynikiem celującym dyplom inżyniera mechanika. Pierwszą pracę zawodową podjął w Hucie "Zgoda" (Świętochłowice), a następnie w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie (do 1927 r.). Wybitne osiągnięcia zawodowe spowodowały, że został powołany do kierowania zespołem projektującym i realizującym budowę fabryki Związków Azotowych w Mościcach. W tym też czasie powstała większość patentów związanych z przemysłem azotowym, zastrzeżonych praktycznie na całym świecie. Z tego powodu też skorzystał z przedłożonej Mu propozycji podjęcia pracy w Paryżu, a następnie w firmie "Hydro - Nitro S.A. Geneve", będącej ekspozyturą firmy Nitrogen Engng Corp. w USA, w której pracował do r. 1938, uruchamiając fabryki związane z przemysłem azotowym w licznych krajach Europy. Jego rozwiązania były na tamte czasy niezwykle ekonomiczne i charakteryzowały się 2,5-krotnym obniżeniem jednostkowego zużycia energii w stosunku do powszechnie stosowanych metod. Oryginalne rozwiązania ciśnieniowych instalacji kwasu azotowego noszą z tego powodu nazwę "System HNH" (Hydro-Nitro-Hobler). Od wybuchu II wojny światowej rozpoczął działalność naukową i dydaktyczną (wykłady termodynamiki technicznej na Politechnice Lwowskiej), a po wkroczeniu Niemców do Lwowa do końca okupacji ukrywał się. W kwietniu 1945 prof. T. Hobler przyjechał na Śląsk i stanął na czele Głównego Biura Inwestycji i Odbudowy, przekształconego później na tzw. Pekadem. W 1949r. objął kierownictwo Katedry Inżynierii Chemicznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, opracowując wobec braku odpowiednich pomocy naukowych wykłady z inżynierii chemicznej. W latach 1952 - 1965 Katedra Inżynierii i Konstrukcji Aparatury Chemicznej, którą kierował, miała siedzibę na Wydziale Mechaniczno - Energetycznym Politechniki Śląskiej, a przejście na ten Wydział związane było z uruchomieniem nowego kierunku kształcenia: "Budowa Aparatury i Urządzeń Przemysłu Chemicznego". Wymagało to wychowania własnej kadry współpracowników. Od roku 1965 Katedra powróciła na Wydział Chemiczny, a prof. T. Hobler kierował nią do przejścia (w 1969r. ) na emeryturę. Równolegle pełnił funkcję organizatora i kierownika Zakładu Inżynierii Chemicznej i Konstrukcji Aparatury Polskiej Akademii Nauk (obecnie Instytutu Inżynierii Chemicznej PAN) w Gliwicach.

Profesorem nadzwyczajnym był od r. 1949, zwyczajnym od 1954r. W tym samym roku został członkiem korespondentem PAN, od roku 1966 członkiem rzeczywistym Akademii.

W roku 1962 był powołany na członka Prezydium PAN. Był też dwukrotnie wyróżniony najwyższą godnością akademicką - dr h.c. Instytutu Technologicznego w Leningradzie (1968) i Politechniki Śląskiej (1970). Prof. T. Hobler był autorem ponad 100 publikacji oraz licznych monografii, z których "Ruch ciepła i wymienniki" miała 6, a "Dyfuzyjny ruch masy i absorbery" 2 wydania i zostały przetłumaczone również na języki angielski, rosyjski i czeski. Pod kierownictwem Prof. T. Hoblera doktoryzowało się 25 Jego wychowanków, z których 13 zostało profesorami tytularnymi, a 3 docentami.

Tematyka badawcza Profesora była bardzo obszerna - od zagadnień wymiany ciepła do nowych rozwiązań wymienników masy, ale zawsze osadzona w realiach. Prof. T. Hobler czynnie uczestniczył w licznych Komitetach, Radach, Zespołach czy Komisjach, m.in. w:
- Komitecie Chemii Fizycznej i Inżynierii Chemicznej PAN,
- Komitecie Budowy Maszyn PAN,
- Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej,
- Komisji Nagród Państwowych,
- Komitecie Nauk Chemicznych PAN,
- Radzie Redakcyjnej "Honorrary Editorial Advisory Board" miesięcznika "International Journal of Heat and Mass Transfer",
- Radzie redakcyjnej kwartalnika PAN "Chemia Stosowana",
- Komisji Głownej Komitetu Nauki i Techniki.

Był recenzentem wielu prac doktorskich i przewodów habilitacyjnych, jak również licznych monografii i książek.

Odznaczony m.in.: 2-krotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Sztandarem Pracy II klasy. Dwukrotnie był laureatem Nagrody Państwowej, kilkakrotnie Ministerialnych.

Prof. T. Hobler zmarł 19 marca 1975 i spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Gliwicach.

Prof. T. Hobler był, jak napisano na tablicy pamiątkowej Wydziału Chemicznego, wybitnym uczonym i szlachetnym człowiekiem, a przy tym ogromnie życzliwym dla studentów i współpracowników. Jego biografia pokazuje, że był przy tym wielkim i gorącym patriotą, a dla licznej grupy wychowanków wzorem postępowania.