Prof. zw. dr hab. Zdzisław KULICKI
(1924 - 1996)
Z. Kulicki urodził się 6 lutego 1924r. w Wilnie. Do szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1930 - 34 w Tarnowskich Górach, a w latach 1934 - 36 do gimnazjum w Katowicach, gdzie w 1939r. ukończył trzecią klasę. Lata wojny spędził w Krakowie, gdzie ukończył w 1942r. Technikum Chemiczne. Od 1942r. do wyzwolenia Krakowa pracował na kolei jako robotnik. Od roku 1943 uczęszczał do tajnego liceum ogólnokształcącego, a w maju 1945 zdał w Katowicach egzamin dojrzałości.
Swoją działalność zawodową rozpoczął jeszcze przed studiami podejmując w lutym 1945 pracę w Laboratorium Badawczym PKP w Katowicach. W jesieni 1945r. rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Egzamin dyplomowy zdał w styczniu 1951r. uzyskując dyplom inżyniera chemika, magistra nauk technicznych. Działalność dydaktyczną rozpoczął jeszcze w okresie studiów pełniąc w roku szkolnym 1948/49 obowiązki nauczyciela chemii w Technikum w Gliwicach.
W 1950r. został zatrudniony w charakterze młodszego asystenta w Katedrze Technologii Chemicznej Organicznej Pol. Śl., kierowanej przez prof. W. Leśniańskiego. W tej Katedrze pracował następnie jako asystent, st. asystent, adiunkt, a od 1968 jako docent. Po reorganizacji Uczelni objął stanowisko docenta i Kierownika Zespołu Procesów Podstawowej Syntezy Organicznej w Instytucie Chemii i Technologii Organicznej.
W 1960r. na podstawie pracy doktorskiej "Studia nad autoksydacją chlorokumenów do wodoronadtlenków" Rada Wydziału Chemicznego nadała mu stopień doktora nauk technicznych, a w roku 1967 na podstawie rozprawy habilitacyjnej "Studia nad kinetyką autoksydacji kumenu i jego chlorowcowych i nitrowych pochodnych" stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. Stopień naukowy docenta uzyskał w 1968, profesora nadzwyczajnego 1974, a profesora zwyczajnego 1989r. Od roku 1981 - 88 zajmował stanowisko dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Organicznej, a w latach 1970 - 81 i 1988 - 94 był Kierownikiem Zakładu Przemysłowej Syntezy Organicznej.
Od początku swojej pracy na Uczelni brał udział w organizowaniu laboratorium Katedry prowadząc ćwiczenia laboratoryjne i opiekując się pracami dyplomowymi. Prowadził wykłady z Technologii Chemicznej Organicznej i z Procesów Podstawowej Syntezy Organicznej oraz seminaria. Wprowadził nowy przedmiot : Analiza Procesów Technologicznych. Wykłady i ćwiczenia prowadzone przez prof. Z. Kulickiego charakteryzują się oryginalnością i nowoczesnością. Ich zasadniczą cechą było powiązanie technologii chemicznej z inżynierią reakcji chemicznych i chemią fizyczną. Celem tego działania było uzyskanie przez studentów umiejętności rozwiązywania problemów, a nie tylko wiadomości encyklopedycznych. Był redaktorem skryptu "Atlas schematów technologicznych" (I wyd.1975, II wyd. rozszerzone 1986). Był opiekunem wielu prac dyplomowych, promotorem 8 zakończonych doktoratów.
Głównym kierunkiem działalności naukowo-badawczej Z. Kulickiego były badania nad utlenianiem związków organicznych, w szczególności badania nad utlenianiem związków alkiloaromatycznych do wodoronadtlenków jako półproduktów do syntezy fenoli. Z. Kulicki brał udział w pracach zespołu dla usprawnienia procesu technologicznego produkcji fenolu w M.Z.R i P w Płocku. Wyniki badań modelowych nad utlenianiem kumenu pozwoliły na optymalizację doboru układu reakcyjnego dla procesu przemysłowego. Uzyskane wyniki zostały wykorzystane przy opracowaniu przez "Prosynchem" w Gliwicach projektu procesowego dla nowej dużej instalacji do produkcji fenolu.
W roku 1961 - 62 odbył staż naukowy w Moskiewskim Uniwersytecie im Łomonosowa w Instytucie Chemicznej Fizyki, a w roku 1971 - 72 na Duńskim Uniwersytecie Technicznym w Lyngby.
Był przewodniczącym Senackiej Komisji Bibliotecznej, członkiem Komitetu Nauk Chemicznych PAN, członkiem Rady Naukowej Zakładu Polimerów PAN, oraz przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach. Był zastępcą redaktora naczelnego czasopisma PAN "Chemia Stosowana". Łączny dorobek naukowy obejmuje 85 publikacji, 9 patentów, kilkadziesiąt niepublikowanych prac badawczych wykonywanych dla przemysłu.
Otrzymał dwie nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego III stopnia za osiągnięcia w pracy naukowej (1968 i 1973), nagrodę Zespołową Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki III stopnia za opracowanie technologii i wdrożenie w POCh w Gliwicach 2,2´dipirydylu (1977) i II nagrodę Zespołową Ministra Przemysłu Chemicznego za "Unowocześnienie technologii fenolu kumenowego"(1973). Otrzymał następujące odznaczenia : Krzyż Kawalerski OOP (1980r.), Złoty Krzyż Zasługi (1973).
Wybitny naukowiec i wychowawca młodej kadry naukowej, autor wielu pionierskich prac naukowych, człowiek niezwykle skromny i życzliwy o dużym autorytecie moralnym. Zmarł w Gliwicach 16 czerwca 1996r.
