Prof. zw. dr inż. Tadeusz MAZOŃSKI
(1901- 1981)

Tadeusz Mazoński urodził się 15.04.1901r. w Krakowie. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Suchej. Do średniej Szkoły Realnej uczęszczał we Lwowie. Należał do Tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej (P.O.W.), oraz uczestniczył ochotniczo w obronie Lwowa w 1918r. Po złożeniu egzaminu dojrzałości zapisał się w roku akademickim 1920/21 na Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej. W roku akademickim 1923/24 zmuszony został przerwać studia z powodu trudnych warunków materialnych. Podjął pracę w charakterze laboranta w rafinerii nafty we Lwowie. Po przeszło rocznej przerwie zapisał się na Wydział Matematyczno-Przyrodniczy Uniwersytetu Jana Kazimierza, gdzie studiował w latach 1925-27. W semestrze letnim 1927/28, ponownie zapisał się na Wydział Chemiczny Politechniki Lwowskiej i tu w r 1929 uzyskał absolutorium, a w marcu 1934 zdał egzamin dyplomowy. Od 1.12.1928 do 31.12.1939 pełnił obowiązki młodszego asystenta, starszego asystenta i adiunkta, pracując w różnych okresach w Katedrze Chemicznej Organicznej u prof. Suchardy oraz w Katedrze Technologii Chemicznej Organicznej u prof. Leśniańskiego. Od 1.01.1940 pracował w charakterze asystenta w Katedrze Technologii Chemicznej Organicznej w Lwowskim Instytucie Politechnicznym do lipca 1941r. tj. do zajęcia Lwowa przez wojska niemieckie. W okresie od 1.11.1941 do 31.07.1944 pracował we Lwowie jako nauczyciel Zawodowej Szkoły Chemicznej z polskim językiem nauczania. Po wyzwoleniu Lwowa przez Armię Radziecką pełnił obowiązki docenta w Katedrze Technologii Chemicznej Organicznej w Lwowskim Instytucie do dnia 31.09.1945r. W październiku T. Mazoński wyjechał wraz z rodziną do Gliwic, gdzie od 15 października obejmuje stanowisko adiunkta w Katedrze Technologii Chemicznej Organicznej kierowanej przez prof. Leśniańskiego i bierze czynny udział w organizowaniu Wydziału Chemicznego Pol. Śl. w Gliwicach. W roku 1947 po przedłożeniu Radzie Wydziału Chemicznego Pol. Śl. Pracy p.t. "Dwuaminy siarczku dwufenylowego jako zasady naftolu A S" i złożeniu egzaminu uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W roku 1954 obejmuje stanowisko docenta. W latach 1953 - 55 był prodziekanem, a w latach 1955-57 dziekanem Wydziału Chemicznego Pol. Śl. Po śmierci prof. Leśniańskiego w 1956r.został kierownikiem Katedry Technologii Chemicznej Organicznej. W latach 1957 - 59 został prorektorem Pol. Śl. W 1960 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1967 profesora zwyczajnego.

Po reorganizacji Wydziału Chemicznego w 1969r. został powołany na stanowisko zastępcy kierownika Katedry Chemii i Technologii Organicznej, a w 1971 - 72 na zastępcę dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Organicznej.

T. Mazoński prowadził wykłady z technologii chemicznej organicznej oraz z technologii związków aromatycznych. Był opiekunem wielu prac dyplomowych i 11 zakończonych doktoratów.

Główne kierunki działalności naukowej T. Mazońskiego dotyczyły badań nad syntezą półproduktów barwnikarskich i barwników. Ponadto opracował metody otrzymywania inhibitorów korozji, które były przydatne w procesach uszlachetniających wyroby metalurgiczne. Opracował również środek dyspergujący dla inhibitora, nazwany od nazwiska autora "Mazonitem". W tej dziedzinie współpracował z hutami i Instytutem Metalurgii.

W kierowanej przez Niego Katedrze podjęte zostały obszerne badania nad pirolizą surowców węglowodorowych, nad utlenianiem związków alkiloaromatycznych oraz syntezą i własnościami środków powierzchniowo-czynnych.

Był członkiem P.T.Chem. w latach 1935 - 39 (Lwów) i w 1947 - 72 (Gliwice). W latach 1935 - 39 był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów Chemików (Lwów). Był autorem lub współautorem około 80 publikacji i 5 patentów.

Pełnił obowiązki przewodniczącego Zakładowej Organizacji Związkowej przy Pol. Śl. (1954 - 55).

Otrzymał nagrodę Ministra Przemysłu Ciężkiego (1951) za współudział w pracach nad inhibitorami, Złoty Krzyż Zasługi (1956), nagrodę indywidualną II stopnia Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1965), Krzyż Kawalerski OOP (1969).

Prof. T. Mazoński był człowiekiem niezwykle skromnym, o wielkiej kulturze osobistej. Cechowała Go życzliwość i wielki patriotyzm. Zmarł w Gliwicach 20 stycznia 1981r.